Mijn Nice #2

Het is alweer half december. Ik vier een klein feestje want ik ben nu een jaar in mijn mooie stad. De zon is nog warm, de terrasjes zitten vol, in de zee wordt zelfs nog gezwommen. De pétanquebanen zijn druk bezet, we zitten tot ‘s avonds op het strand en iedereen is buiten. De omgeving is prachtig groen en de zonsondergang weerkaatst iedere dag een knaloranje gloed over de zee en de stad, terwijl de bergtoppen landinwaarts al vers besneeuwd zijn. ‘s Avonds kruipt er een winterse gezelligheid de binnenstad in. Ja, ik ben nog steeds verliefd op Nice. En ik klets inmiddels in de rondte in mijn nieuwe taal. ‘M’en bati, sieu Nissart’ is wat de Nicoises zeggen. Daar bedoelen ze mee dat je je als inwoner van Nice niet druk moet maken. Dat geldt dus ook als de drukkerij weken te laat de flyers aflevert, de post een maand onderweg is of je geen reactie krijgt op e-mailtjes. Nice heeft mij, als koningin van de ongeduld, geleerd dat geduld loont en dat je ondertussen net zo goed nog wat meer kunt genieten van de heerlijke omgeving. Als je geniet, dan straal je. En als je straalt, dan bereik je meer. Leven met een glimlach. Iedere dag. Mijn Nice!