Onamission

Het valt mij op dat geen enkele moeder in mijn omgeving de lusjes uit babykleding knipt. Terwijl lusjes het tere huidje van je kindje kunnen irriteren. En draadjes lichaamsdelen zelfs kunnen afknellen . Ketens als Primark en H&M naaien tot wel zes lusjes in de kleding. Het is bovendien, vind ik, wel zo netjes als er niet een serie lusjes uit het badpakje of zwembroekje van je baby hangt. Of uit de bikini van de moeder. Dus: p ak een schaar (leg die naast je strijkijzer) en ga knippen. 

Deze maand ontvingen bewoners van het Oostelijk Havengebied in Amsterdam een brief van de gemeente, met als onderwerp dat zwemmen in open water gevaarlijk is en dat er een boete op het springen van bruggen en het zwemmen in vaarwater staat. De brief moet een informatief karakter hebben, maar naar mijn idee maskeert de gemeente een probleem wat is ontstaan nadat in maart dit jaar aan de Zeeburgerkade de grootschalige jachthaven ‘Port Entrepot’ is aangelegd. De jachthaven is een verlengde van het nieuw gebouwde 'Kopgebouw', waarin hotels huisvesten. Ook van de zogenaamde 'Harbour Club', die haar deuren daar mag openen en jachtbouwer Wajer, die daar een verkooppuntje krijgt. De nieuwe jachthaven ligt in het centrale deel van de Entrepothaven en neemt tweederde van de breedte van het Entrepotwater in. Recht tegenover de nieuwe jachthaven bevindt zich aan de Borneokade de ‘zwemsteiger’, waar wij Zeeburgereilandbewoners zomers een duik nemen en recreëren. Met de komst van de

In het eerste jaar na de geboorte van mijn tweeling was mijn nachtrust ernstig verstoord. Ik sliep twee tot vijf uur per nacht en mijn slaap werd twee keer onderbroken omdat ik moest kolven en voeden. Ik raakte dus nooit in een diepe slaap. En overdag volgden veertien intensieve uren. In gevangenissen wordt continue ontwaken gebruikt als vorm van marteling. Nou wil ik het grootbrengen van mijn kids zeker niet als een martelgang benoemen. Maar ik kan beamen dat chronische vermoeidheid je lichaam in een continue overlevingsmodus stelt en je fysiek verzwakt. Ik heb in die winter meerdere griepjes opgepakt. Ziek of niet, het kolven en het moederschap gingen door. Mijn concentratie had ook een knauw gekregen; als ik niet direct mijn ideeën op mijn actielijstje noteerde, dan herinnerde ik me ze twee minuten later al niet meer. Je zou me kunnen vragen of ik met de tussendoor slaapjes van de kids ook even op bed ben gaan liggen. Maar wanneer ze tegelijk sliepen, kon ik in hetzelfde tempo al

Wanneer ik geen afspraak of bestemming heb, dan grijp ik mijn kans om te wandelen. Met mijn kids in de kinderwagen. Ik vind het heerlijk om buiten te zijn. Om te kunnen genieten van de wandeling, van de buitenlucht en van de omgeving. En wat een voorrecht heb ik, dat ik de voordeur achter me dichtdoe en ik meteen in een waterrijke omgeving allerlei kades af kan lopen. Soms kies ik willekeurig wat straten en kades zodat ik huizen en woonschepen kan bekijken. Maar mijn ‘rondje Veemkade’, zoals ik dat noem, is mijn favoriete route. Ik start bij de rode voetgangersbrug. Terwijl ik de kinderwagen omhoog duw, snuif ik de geur van het frisse water uit de entrepothaven op en voel ik de wind langs me heen waaien. Heerlijk begin. Vervolgens wandel ik naar de Veemkade. Ik geniet van het uitzicht over de Ijhaven tot aan de Passenger Terminal. De lengte van wegen en wateren geeft me altijd een vrij gevoel. Dan kan ik turen en van turen ontspan ik. Dat ik ontspan betekent niet dat ik stil ben. Inte

Als kind wilde ik de avonturen van Pippi Langkous beleven, als puber wilde ik in een wit minirokje met een getinte jongen in een strandtent 'de Lambada' dansen, als tiener wilde ik in een zachtroze dansjurk de 'Time of my life' als finaledans van de vakantie dansen en als twintiger droomde ik weg bij het liefdesverhaal van Rachel McAdams met Ryan Gosling in 'The Notebook'. Meisjesdromen. Ze horen erbij op die leeftijden. Laatst had ik zo'n avondje dat ik op Youtube zat te struinen en het sentiment herbeleefde. Toen vroeg ik me af hoe Pippi , Tommy ,  Annika ,   Jennifer Grey , Rachel mcAdams  en Roberta de Brito er nu uitzien. Via Google afbeeldingen had ik van de eerste vijf direct actuele foto's op mijn computerscherm. Maar van Roberta de Brito,  dat elfjarige lambadameisje met haar mooie haren en lange benen,   niet. Op verschillende fora en sites las ik dat zij een jaar na het opnemen van de clip is overleden. Slik. Maar toen vond ik een filmpje waa

Ja, als je over de ene helft van de tweeling een blog schrijft, dan volgt er uiteraard een deel twee. Het mannetje kwam twintig minuten na zijn zus, dysmatuur en met gebogen voetjes ter wereld. Zijn voetjes staan inmiddels recht. Van de week was het 's ochtends ijskoud buiten. Ik besloot om toch even met hem een frisse neus te halen. Dik aangekleed en met een tuigje om, liep hij op de stoep. Ik leerde hem om te luisteren op mijn 'wachten' teken. Dus we deden het spelletje 'lopen, stop en wachten'. Toen kwam de bus, lijn 48, aangereden. De kleine man wees driftig en zwaaide. De buschauffeur stopte en nodigde ons voor een ritje door de buurt. We waren de enige passagiers. Hij was er stil van en hij keek zijn ogen uit. Hoe leuk. Even later stapten we weer uit en zwaaiden we de buschauffeur gedag. 'Thuiii' riep hij. Ja, het was te koud om langer buiten te blijven. Binnen ging hij lekker aan de slag met zijn in-en-uitspelletjes. Hij legde in ieder bekertje een se

Die troela van mij is hard de wereld aan het ontdekken. Ze is altijd op zoek. Op zoek naar manieren om leuk te zijn, naar dingen en naar uitdagingen. De kop van Java-eiland, met aan de westkant het IJ en aan de oostkant de IJhaven, ook wel 'de Strook', is haar hangplek. Ze heeft daar namelijk alle ruimte om rond te speuren. Ik besluit met de camera haar gang vast te leggen. De dame gaat eerst druk in de weer met het aanwijzen van boten en het spotten van vliegtuigen. Daarna ontdekt ze witte stippen op het asfalt. Ze maakt er een spelletje van om van stip naar stip te lopen. Een applaus voor haarzelf vindt ze dat wel waard. Dan bedenkt ze van de kop van het terrein terug te wandelen, langs de basisschool, in de richting van de skateboardbaan. Ik volg haar. Op haar pad ziet ze een put. Ze blijft er voor staan, besluit er naast te zitten en dat ding op haar gemak te aanschouwen. Ze kijkt door de gleuven en ze probeert de putdeksel los te krijgen. Dat lukt niet, dus de put is einde

Dag startlijn, hallo uitdaging, dag km vijf, hallo zweet, dag km tien, hallo comfortzone, dag km vijftien, hallo zelfdetemporenners, dag km twintig, hallo twijfel, dag km vijfentwintig, hallo doorzettingsvermogen, dag km dertig, hallo verste afstand tot nu toe, dag km vijfendertig, hallo kramp en pijn, dag km veertig, hallo ongeloof, dag oude ik, hallo 42,195 km. Hallo hardloopschoenen, dag twijfel, hallo frisse lucht, dag computer, hallo mooi landschap, dag muren, hallo water, dag frisdrank, hallo zweet, dag vet, hallo flow, dag zorgen, hallo uitdaging, dag ego, hallo vrijheid, dag afhankelijkheid, hallo nieuwe energie, dag afvalstoffen.

Nederland wordt vandaag, de achtste maart, verblijd met het eerste fraaie lenteweer. Mijn man en ik hebben in de afgelopen weken hard naar deze dag toe gewerkt. Alles in het huis is schoon, uitgezocht en op zijn plek. De zomerjassen hangen aan de kapstok en alle klusjes van het klussenlijstje zijn gedaan. Op de valreep zijn er twee plankjes gelakt en opgehangen. Op het dakterras is alles onder de hogedruk geweest, bijgesnoeid en aangeveegd. De kolen voor de barbecue zijn ingeslagen en het zwembad is opgeblazen. Ons huis is 'zomerklaar'. Vanochtend werd ik wakker met uitzicht op de zonnestralen die langs mijn gordijnen binnendrongen. Ik rook de geur van de lente. En ik ben nu niet stel op sprong tuinmeubelen aan het boenen. Nee; ik zit met een kop thee op het dakterras. De kids spelen aan mijn voeten. Ze steken rietjes door de rubberen deurmat. Onder de zon stijgt de thermometer tot negentien graden. Dat is ruim tien graden meer dan gisteren! Eindelijk.

Vandaag zijn mijn kids vijftien maanden oud. En vanaf morgen gaan ze twee dagen in de week naar het kinderdagverblijf. Spannend. De eerste grote stap in hun leven. Eigenlijk had ik mijn kids vorige week al laten starten bij het kinderdagverblijf waar ik ze aanvankelijk aanmeldde. Maar toen ik ze daar na hun eerste wenuurtje ophaalde, trof ik ze allebei volledig over hun toeren aan. De één zat in een wipper en de ander zat op de grond, te huilen. Het kinderdagverblijf had geen of weinig aandacht voor ze gehad, een leidster te weinig staan en mij niet gebeld dat ik terug moest komen omdat de kids overstuur waren. Het vers getekende contract heb ik direct weer ontbonden. Ik voel me nog vreselijk schuldig over het feit dat ik mijn kids daar achterliet. En nu liggen voor me de intake formulieren van een ander kinderdagverblijf. Dit is het kinderdagverblijf wat mijn voorkeur had. Waar ik al drie keer ben wezen kijken. Waar de kids en ik zo leuk ontvangen worden. Waar de leidsters zin hebben