Naar het kinderdagverblijf

Vandaag zijn mijn kids vijftien maanden oud. En vanaf morgen gaan ze twee dagen in de week naar het kinderdagverblijf. Spannend. De eerste grote stap in hun leven. Eigenlijk had ik mijn kids vorige week al laten starten bij het kinderdagverblijf waar ik ze aanvankelijk aanmeldde. Maar toen ik ze daar na hun eerste wenuurtje ophaalde, trof ik ze allebei volledig over hun toeren aan. De één zat in een wipper en de ander zat op de grond, te huilen. Het kinderdagverblijf had geen of weinig aandacht voor ze gehad, een leidster te weinig staan en mij niet gebeld dat ik terug moest komen omdat de kids overstuur waren. Het vers getekende contract heb ik direct weer ontbonden. Ik voel me nog vreselijk schuldig over het feit dat ik mijn kids daar achterliet. En nu liggen voor me de intake formulieren van een ander kinderdagverblijf. Dit is het kinderdagverblijf wat mijn voorkeur had. Waar ik al drie keer ben wezen kijken. Waar de kids en ik zo leuk ontvangen worden. Waar de leidsters zin hebben om onze kindjes in de groep op te nemen. Waar de leidsters me recht in mijn ogen aankijken. En waar de leidsters het onderling gezellig hebben. Dus dat voelt nu wel goed. En toch blijft het spannend. Vijftien maanden geleden had ik ze net ter wereld gebracht. Vijftien maanden lang ben ik dag en nacht met ze samen. En morgen ga ik ze zomaar bij andere mensen achterlaten. Ik moet antwoord geven op de vraag welk speelgoed ze leuk vinden, hoe ze te troosten zijn en wat hun ritme en hun karakter is. Dus ik schrijf. Ik schrijf alles wat de leidsters over mijn kids moeten weten op, want ik heb uiteraard veel over ze te vertellen. Onze kleine dame, ze is zo leuk. ze is 'eager', een 'dare devil', ze heeft humor, ze trekt aandacht en ze is een vrolijkerd. Ze heeft een willetje en ze leidt je om de tuin. Ze wil vaak boekjes lezen en zegt na het het openklappen van de eerste pagina al meteen: 'ap' (afgelopen), dan gaat ze van schoot af en loopt naar de bak met boekjes om het volgende boekje te halen. Ze speelt graag met ballen, ze wandelt heel de dag met haar handjes op haar rug het huis door, ze klimt overal op, ze is een waterratje en ze is graag buiten. Ze draagt mijn kettingen en armbanden. Ze haalt mijn creditcard uit mijn portemonnee. En ze is bang voor de stofzuiger. Onze kleine man is ook zo leuk. Hij is enerzijds aanhankelijk naar zijn moeder en hij houdt van knuffelen. Aan de andere kant is hij stoer, ook een enorme entertainer en net zo 'eager' als zijn zus. Hij gooit zich voorwaarts en achterwaarts van de glijbaan. Hij kan zich lang concentreren op in-en-uitspelletjes en op blokken, hij gooit zijn speelgoed en sokken in de luieremmer, hij eet heel netjes en hij verstopt zich achter de gordijnen en zit dan al stiekem te lachen in afwachting van zijn papa, mama of zus. En dan zijn er nog die 'tweelingdingen'. Als er één huilt, dan gaat de ander haar of hem aaien en troosten. Als de één dorst heeft, dan rijkt hij of zij ook een fles naar de ander. Als een aflevering van 'het zandkasteel aan zee' is afgelopen, dan klappen ze in hun handjes  en geven ze een applaus. Als ik ze iets in de handen geef en zeg: 'breng het maar naar de papa en zeg maar alsjeblieft', dan lopen ze samen naar papa en bedelen ze hem met wat het ook mag zijn. Als we thuiskomen of met de auto de straat inrijden, dan roepen ze in koor: 'thuis' of de variant 'thuiii'. En als de telefoon gaat, dan roepen ze: 'ja-ja-jij-ja', dat hebben ze van mij gekopieerd nadat ik ze voordeed hoe je moet bellen. Als ze nog niet willen slapen, dan wisselen ze hun knuffels over de rand van de ledikantjes uit. En zo kan ik wel door en door schrijven. En natuurlijk heb ik deze te tekst en uitleg niet op het intakeformulier voor het kinderdagverblijf gezet, maar heb ik alleen de praktische en nuttige informatie gecommuniceerd. Mijn gedachten droomden even weg naar de vreugde die ik elke dag ervaar als ik toekijk hoe mijn kids zich ontwikkelen. Ik moet het formulier ondertekenen. En er overkomt mij nu weer een moment van bezinning. Waarom moet ik mijn kids twee 'niettelange' dagen per week in het kinderdagverblijf 'stoppen'? Een verblijf waar andere ouders hun kinderen gewoon vijf hele werkdagen achterlaten. Daar ben ik toch principieel tegen? Dat kinderen worden geconditioneerd en dat ze geborgenheid onder de vleugels van hun ouders moeten missen. Onze motivatie is dat de vader en ik denken dat onze kids nu op het moment zijn aangekomen dat ook zij enigszins geconditioneerd moeten worden met wat de maatschappij van hen vraagt. De eerste stap is dat ze leren om met andere kindjes te spelen en een juffrouw te hebben. Daarbij zal ik zeker niet ontkennen dat ik er zelf baat bij heb om na acht maanden ziek tijdens mijn zwangerschap, vijf maanden elke drie uur kolven en vijftien maanden intensieve dagen en drukke nachten, zelf op adem te komen en om als net gestarte zzp-er een basis op te bouwen. Ik teken en heb vertrouwen in de lieve leidsters en in de kids. Morgen is de eerste wendag. De grote dag. Ik ben nu al trots op ze.