Onamission

Geregeld verbaas ik me over al het naars dat mensen tegen elkaar uiten. Van die steken onder water. Een verwijt tussen de komma's. Een sneer tussen neus en lippen. Roddelen achter andermans rug. Een betuttelende opmerking. Bemoeizucht. Het is een negatieve drang, of dwang, welke voortkomt uit jaloezie en machtswellust.  Ook al kan de opmerking mij wel raken of verbazen;  ik vind het de kunst om dat gezwets te overstijgen. Er niet aan mee te doen. Geen verdriet, woede of angst te zaaien. Misschien ben ik te scrupuleus of  kun je dat interpreteren als je kop in het zand steken . Maar ík kíes dáar níet vóor. Ik reageer er niet op. Ik doe er niet aan mee. Ik wil niet haat met haat bestrijden. Ik spreek liever blijheid, geluk en dankbaarheid uit. Gisteravond kwam aan mijn ogen een video voorbij over een baby die slechts zeven dagen leefde. Op de overlijdenskaart kwam te staan: 'in those seven days, he only knew love'. Helaas is dit trieste verhaal van een jongetje dat geen leven

'Hoe kan dat hè, dat er in de oorlog veel mannen stierven en dat er na de oorlog veel meer jongens dan meisjes werden geboren?', opper ik tegen mijn man. 'Het lijkt alsof er in de hersenen van onze opa's en oma's een stofje werd aangemaakt dat vertelde dat ze jongetjes op de wereld moesten zetten om de balans weer goed te krijgen', zeg ik er lachend  achter aan. Hij, de allesweter, wie meteen een uitleg en een antwoord klaar heeft, een lopende encyclopedie lijkt, de geschiedenisboeken droomt en bij de televisieshow 1-tegen-100 alle spelers weg zou spelen, reageert: 'ja, zoals  krokodillen doen'. Vertelt hij me dus dat als de eiren van die beesten boven de dertig graden zijn, er mannetjes uitkomen en dat als de temperatuur van de eieren van die beesten onder de de dertig graden is, er vrouwtjes uit komen. Ik heb het op wikipedia nagezocht; temperatuurafhankelijke geslachtsbepaling heet het. En ja, zijn wijsheid blijkt te kloppen . Dat ík dat niet wist, da