Onamission

Geregeld verbaas ik me over al het naars dat mensen tegen elkaar uiten. Van die steken onder water. Een verwijt tussen de komma's. Een sneer tussen neus en lippen. Roddelen achter andermans rug. Een betuttelende opmerking. Bemoeizucht. Het is een negatieve drang, of dwang, welke voortkomt uit jaloezie en machtswellust.  Ook al kan de opmerking mij wel raken of verbazen;  ik vind het de kunst om dat gezwets te overstijgen. Er niet aan mee te doen. Geen verdriet, woede of angst te zaaien. Misschien ben ik te scrupuleus of  kun je dat interpreteren als je kop in het zand steken . Maar ík kíes dáar níet vóor. Ik reageer er niet op. Ik doe er niet aan mee. Ik wil niet haat met haat bestrijden. Ik spreek liever blijheid, geluk en dankbaarheid uit. Gisteravond kwam aan mijn ogen een video voorbij over een baby die slechts zeven dagen leefde. Op de overlijdenskaart kwam te staan: 'in those seven days, he only knew love'. Helaas is dit trieste verhaal van een jongetje dat geen leven