Onamission

Word wakker, verzorg je en ga op pad. Beweeg je, naar je werk, de stad, een kiosk, om niets, maar beweeg je. Beweeg je totdat je moe wordt, rust wat. Beweeg je weer, om te zintuigen, om je te verheerlijken, om af te zien, om te bevroeden, om te eten, te drinken, je te ontplooien, bij te dragen. Om oud te worden en jong te blijven, moet je bezig zijn. Beweeg in de richting van de zee, gezelschap, iets spannends, de kleuren geel en blauw, een mooie vrouw, een idioom, architectuur, graffiti op een muur. Sport of wandel, beweeg je, al is het met wat tegenzin of pijn. En voordat je gaat slapen, denk dan terug aan je vrijheid, de schone lucht, de krantenkop, het zweten, de kou, die mooie vrouw, de angsten, de lach, het goede glas wijn, de zon, de mooie dag.

Het is alweer half december. Ik vier een klein feestje want ik ben nu een jaar in mijn mooie stad. De zon is nog warm, de terrasjes zitten vol, in de zee wordt zelfs nog gezwommen. De pétanquebanen zijn druk bezet, we zitten tot ‘s avonds op het strand en iedereen is buiten. De omgeving is prachtig groen en de zonsondergang weerkaatst iedere dag een knaloranje gloed over de zee en de stad, terwijl de bergtoppen landinwaarts al vers besneeuwd zijn. ‘s Avonds kruipt er een winterse gezelligheid de binnenstad in. Ja, ik ben nog steeds verliefd op Nice. En ik klets inmiddels in de rondte in mijn nieuwe taal. ‘M’en bati, sieu Nissart’ is wat de Nicoises zeggen. Daar bedoelen ze mee dat je je als inwoner van Nice niet druk moet maken. Dat geldt dus ook als de drukkerij weken te laat de flyers aflevert, de post een maand onderweg is of je geen reactie krijgt op e-mailtjes. Nice heeft mij, als koningin van de ongeduld, geleerd dat geduld loont en dat je ondertussen net zo goed nog wat meer kun

Marathon. Proces van geduld en strijd, van trainen en dromen, tot het moment dat kracht, energie en pijn samen komen, enkel nog energie en pijn, enkel nog pijn en uiteindelijk de geduldige finishlijn, om vervolgens bij te komen en tijdens de eerstvolgende training terug te dromen.

' Laat de wereld beter achter dan dat je haar aantrof’ is mijn motto. Dat is in elk geval de bijdrage die ik lever. Ik wil te boek als een altruïst en niet als een egoïst. Het verschil tussen een altruïst en een egoïst zit ‘m in het geluksgevoel wat we in dit leven willen ervaren. Altruïsten zijn namelijk onzelfzuchtige mensen. Zij zullen klaar staan voor anderen en zij zullen in hun keuzes de gevolgen afwegen en zichzelf vaak wegcijferen. Egoïsten zijn zelfzuchtige personen. Bijna alles draait bij hen om materie, om het mooiste en het beste, om het pronken en het opscheppen. Ze zijn ijdel en narcistisch en hebben grootheidswaanzin. Ze hebben voor alle keuzes die ze maken in hun leven, foute motieven. Een ieder met twee dure auto’s voor de deur is in mijn ogen een egoïst en een ethisch gemankeerd mens. Bij voorbaat had dat geld wat teveel in auto’s, benzine en onderhoud aan grote huizen is gestoken, aan arme kindjes geschonken kunnen worden. Peter Singer, een Australische filosoof

Mijn vriend heeft er nu ook een aangeschaft. Een outdoor sporthorloge met hartslagmeter, trackmanager, snelheidsmeter en nog dertig functies. Als hij terugkomt van het rennen of fietsen, sluit hij zijn 'Suunto' op de laptop aan en krijgt hij gedetailleerde informatie over zijn prestaties en afgelegde parcours. Een prachtig bewijs van hoe de techniek door ontwikkeld is. En voor topsporters, zoals hij, kan techniek essentieel zijn. Maar ook de zogenaamde tourlopers zie ik met de meest geavanceerde gadgets aan hun lijf geplakt. Wat moeten zij met al die informatie? Daar ben ik echt benieuwd naar. Kicken ze op het lopen of op de gadget? Ik ben een fanatieke tourloper. En ik ren al jarenlang zonder horloge of hardloopprogramma. Tijdens het rennen wens ik niet door allerlei piepjes of instructies uit mijn lekkere flow te ontwaken. Ik voel (bijna nauwkeurig) aan mijn benen wel in welk tijdschema ik ren. En op www.afstandmeten.nl meet ik (ook bijna nauwkeurig) de afstand van mijn route

Jarenlang lag mijn passie in het wedstrijdzeilen. Ik zeilde in de Laser Radiaal. Die fysieke uitdaging plus de elementen van wind, water, stroom en het wedstrijdelement gaven mij een kick en plezier. Ieder weekend ging ik naar een wedstrijd ergens in Nederland. Toen het wedstrijdzeilen over was, verschoof mijn passie naar het hardlopen. Hardlopen is eveneens een individuele buitensport die om fysieke uitdaging vraagt én waarbij je hebt te maken met de elementen van het weer. Dus ik vond mezelf er in. Ik ren nu al tien jaar en bijna dagelijks. Ik ren altijd een route die langs water gaat. Eenmaal die kick van het buitensporten te pakken en je bent eraan verslaafd.

Soms zijn er van die dingen die in mijn hoofd blijven hangen terwijl ik helemaal niet wil dat ze in mijn hoofd blijven hangen. Zoals toen mijn vriend vanochtend de deur uitstapte en hij riep: I'm off! Daarop volgden in mijn hoofd de woorden 'tapering off'. 'I'm off, tapering off' is de titel van een oninteressant artikel wat ik een paar maanden geleden las. Die titel gaat nu geregeld door mijn hoofd. Om niets, zonder reden. Zit ik hier, achtergebleven met dat rare zinnetje. Maar dat is niet het enige, want ik ben net geïnstalleerd achter de computer en wil het programma Photoshop opstarten. In het oplaadscherm worden de namen van alle medewerkers van Adobe getoond en dat lijstje begint met de naam 'Thomas Knoll'. Die naam zit nog beter in mijn hoofd dan de naam van mijn buurman. Ik ben al eens een kopje thee gaan zetten terwijl die naam op mijn scherm verschijnt en ik heb al eens mijn ogen gesloten. Maar dat helpt niet. Want Photoshop en Tomas Knoll zijn

Volgens resultaten van een onderzoek naar het sociale aspect van hardlopen, rennen meer mensen liever samen dan alleen. Ikzelf ben niet zo'n sociale renner: ik ren niet graag bij een atletiekclub en ik ren niet graag op zondagochtend in een groepje in het bos. Ik ren alleen en tijdens mijn loop wil ik zelfs liever geen bekenden tegenkomen. Dan ben ik aan het genieten van het landschap, de muziek op mijn MP3, de fysieke uitdaging, mijn gedachten en alles wat ik onderweg ervaar. Mijn doel met rennen is dus niet de gezelligheid, het elkaar uitdagen of mensen leren kennen. Ik ren om fit zijn, te zweten, buiten te sporten, me goed te voelen. Daar heb ik niemand voor nodig.

Landinwaarts vanaf Nice vind je idyllische weggetjes de heuvels in. Vanochtend ging mijn vriend in die heuvels wielrennen en ik besloot een grote wandeling te maken. Ik wandelde mijn favoriete route, tien kilometer de heuvels in en tien kilometer door de stad terug. Tijdens de eerste tien kilometer, bleef ik stilstaan bij een enorme bramenstruik die vol zat met zoete, rijpe bramen. Ik vulde een plastic tasje. Zonder dat ik het wist was mijn vriend dezelfde weg met zijn racefiets naar beneden gefietst. Hij was om de hoek gestopt en had evenzo een plastic tasje met bramen gevuld. We kwamen we elkaar ín de bocht tegen. We waren verbijsterd en moesten lachen. Liefde is samen verboden vruchten plukken!

Was het tot nu toe nog dagelijks zevenentwintig graden en strakblauw aan mijn Franse kust, slaat plotsklaps het weer om. Warme spetters vallen uit de lucht. Ik laat ze op mijn handen kletsen en wrijf het regenwater over mijn gezicht en armen uit. In een singing-in-the-rain stemming wandel ik naar huis. Mijn t-shirt en rokje zijn doorweekt als ik thuiskom. Want het regent echt tropische pijpestelen. Ik trek een trui en dikke sokken aan. Niet dat het koud is, maar omdat ik plots zin heb in dat 'herfstgevoel'. Dat gevoel waardoor je zin krijgt in feel-bad of feel-good televisie omdat je niet naar buiten kunt. Met mijn laptop voor me en een bak vers gepopte popcorn naast me zit ik op bed. Leve uitzendinggemist.nl. Voor mij heb ik een aflevering van ‘Hello Goodbye’. Het verhaal gaat over een oma die op haar eenennegentigste terugkeert naar Suriname en voorgoed afscheid neemt van haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Het afscheid is een grote waterval aan tranen. Da

De marathon, het zit al twee jaar in mijn hoofd dat ik het Olympisch Stadion binnen ga rennen.  Vanuit mijn woonplaats Nice vlieg ik voor deze dag naar Nederland.  Mijn benen sterk, mijn kop scherp, dertig plus kilometers getraind. Eigenlijk valt de afstand ‘mee’. Een marathon rennen is meer een kwestie van veel trainen en goed met je voeding omgaan. Als alles goed zit, dan wil je één ding voorkomen; ziek zijn. Ik had al maanden last van buikpijn. Er was iets mis met me. Maar ik wist niet wat en ik negeerde het. In de week voor de marathon was er koorts bij gekomen. Het enige wat ik nog kon doen, was rust pakken. Op 18 oktober sta ik aan de start. Mijn ogen staan niet fit. Mijn benen willen wel. De eerste ronde door het Vondelpark is weggestreept. Ik ga door de Rivierenbuurt, waar ik een paar jaar heb gewoond. Het gaat lekker. Mijn favoriete stuk van het parcours gaat langs de Amstel; daar heb ik zeker vier paar hardloopschoenen versleten. Bekenden staan me toe te juichen, het evenemen

De geur van het zeewater uit de Middelandse Zee waait via de openstaande deuren op de vijfde etage mijn appartement binnen.  De zon straalt haar warmte tot op mijn bed.   Wát lekker om zo te ontwaken. Ik open mijn ogen en kijk langs míjn palmboom die met zijn bladeren tot aan mijn appartement komt; het is de hoogste palmboom van de hele Promenade. Ik vraag me af welk decor over zee ik déze ochtend ga zien. Oranje ochtendgloren? Felgele zonnestralen? Een glinsterende, strakke zee? Kabbelende golfjes?  Ik loop naar mijn balkon en zie een lichtblauwe lucht afsteken tegen heftig rode strepen die op drie kilometer een oh zo blauwe zee bereiken.  Het wordt een dag die je in Nederland een zomerdag met volle terrassen noemt. En dat in januari. Ik schiet snel in mijn hardloopkleren, doe de nodige preps en sta binnen dertig minuten buiten. Wat heerlijk om die zon al te voelen en de dag zo te mogen beginnen. Mijn run start voor mijn appartement, zo halverwege de Prom. Ik ren langs het pétanquevel

‘s Winters maakt de zoemer van mijn wekker me tegen mijn wil in wakker. En in een heel erg geval hoor ik de wekker ‘s winters niet eens. In de zomer ben ik het wekkeralarm voor want dan word ik voor zeven uur uit mezelf wakker. Het is nog februari en in Nederland zou ik nu in mijn winterritme zitten. Maar ik woon aan de Franse kust, waar de meeste zonuren van Europa zijn. Deze maand telde er al honderdvijfenzestig. Sinds vorige week word ik bijna iedere ochtend om kwart voor vijf al wakker. Ik doezel nog wel lekker weg, maar als half zeven in cijfers op mijn plafond wordt afgebeeld dan moet ik er uit. Terwijl ‘ze’ in Nederland nog op wintersport moeten, verkouden zijn en hun warme bed niet uit kunnen komen, voel ik hier al om kwart over zeven de eerste warme zonnestralen. Het is de kick-off voor het heerlijke lange buitenleven. En mijn bioritme heeft mijn zomertijd ingesteld. Hiehaa!

Geachte meneer De Ruijter, Onze ochtend begint altijd met een van Uw koninklijke broodversierders. Uw chocoladevlokken, Uw gekleurde vruchtenhagel en Uw gestampte muisjes hebben een vaste plek in ons keukenkastje. Toen U de gestampte muisjes een jaar lang niet in productie had, was haar plek in ons keukenkastje leeg. Zoals U beloofde, bracht U ze na de verhuizing van Uw bedrijf weer terug in de schappen. Ons broodversierarsenaal bestaat nu weer uit drie en het lijkt wel of de gestampte muisjes nog lekkerder smaken! Vanochtend stond ik ineens stil bij de naam ‘gestampte muisjes’. Gestampte muisjes; ik beeldde mij in dat Uw medewerkers met speciale laarzen de roze-witte en blauw-witte muisjes fijn stampen. Nou goed, dat was een korte visuele vertaalslag in mijn hoofd. Natuurlijk heeft U machines om de roze-witte anijsmuisjes te vijzelen. Maar ik vroeg mij af hoe U op het idee was gekomen. De internetsite Wikipedia gaf mij daarop het antwoord: dat deed U op verzoek van oudere dames, die

Paula Radcliffe en Gete Wami. Twee marathonrensters. Allebei drieëndertig jaar. Paula beviel dít jaar van een dochter. Gete beviel vorig jaar van een dochter. De vrouwen hebben tijdens hun zwangerschap beiden doorgetraind tot in de week voor de bevalling. En ze staan nu alweer aan de start van de New York marathon. Hun achtste marathon. Ze claimen dat de zwangerschap ze fysiek sterker heeft gemaakt en hen tot nog betere prestaties zal brengen. Tot in de slotfase leidt Paula de marathon, met Gete in haar kielzog. Op een kilometer voor de finish komt Gete even voorbij. Paula klopt haar en wint de marathon in 2.23.09. Haar zevende zege. Deze dames bewijzen dat een zwangerschap een topprestatie niet in de weg hoeft te staan. Ik ben benieuwd wat ze op de Olympische Spelen zullen presteren. En of dochters Isla en Eva als hardloopsters in de wieg zijn gelegd.

Oranje is een onmogelijke kleur. Daarom rijden er geen oranje auto's rond, is de boekenkast van Ikea niet in oranje leverbaar en staat er in een groen park geen oranje bankje. Maar: in Nederland hebben we de bekrompen gedachte: 'Wat niet kan, is leuk'. Dat is de reden waarom wij onszelf en ons land bij een nationale gelegenheid wel in het oranje hullen, vrouwen hun nagels en haar oranje verven en mannen oranje boxershorts aantrekken. Wanneer nou, gaan Nederlanders eens beseffen dat we ons niet langer zo aan de buitenwereld kunnen presenteren? Willen we in ons kleine landje trendy zijn dan moeten we een volkskleur kiezen die Nederland de hippe metamorfose geeft die het nodig heeft. Liever post ik een brief in een vrolijke gele postbus. Of ben ik de enige hier die zich groen ergert aan die oranje euforie?

Geachte mijnheer CEO, Graag vervul ik bovengenoemde functie in uw bedrijf. Mijn ervaring met Initial Public Offering is high potential voor het kantelen van uw organisatie. Ik ben bedreven met hot-spot drill down analyse. In eerdere projecten heb ik knelpunten volledig uitgediept. Dat is van grote impact geweest op mijn bovengenoemde ervaring met beursgang. Mijn carrière-anker en prestatie indicator zijn inherent aan het deliverable van deze functie en uw business operandi; uw business doelstellingen zijn mijn commitment en mijn core business is in scope met uw core business. Sinds mijn vorige werkgever besloot de toko te verkopen, heb ik groot aandeel in de earn out gerealiseerd; de jaarcijfers bewezen een hoge omzet op het moment van de verkoop (E.T.A.) van de business. Op alle core competences heb ik binnen de gestelde timerates boven break even gedraaid en de client retention vergroot, terwijl mijn burnrate laag is gebleven. Ik heb zelfs het Horndal effect bereikt. Mijn full-time

Een half jaar geleden hoopte ik dat de nieuwe Brooks Adrenaline in het blauw zouden uitkomen. En, ze waren blauw, blij dat ik was. Vandaag stond ik te kwijlen toen ik de nieuwste opvolger zag: zilvergrijs van kleur, hoe stoer. Maar er volgde een traan van verdriet. Want ik ben al een maand geblesseerd. Eigenlijk al een half jaar. De blessure speelt telkens op en daarom zijn mijn blauwe Brooks nog steeds niet versleten genoeg om ze te vervangen voor nieuwe hardloopschoenen. Wat een leed, anders had ik nu die geweldige zilvergrijze gekocht. Van de week geloofde ik bijna de wielrenfietsenverkoper die me zei dat ik gewoon moet stoppen met hardlopen en meer moet gaan wielrennen. Oké, ik vind het lekker om wat afstanden op mijn wielrenfiets te maken. Ook het zwemmen heb ik sinds een paar weken opgepakt en ‘t is waar dat ik dat nooit weer was gaan doen als ik geen blessure had gehad. Ik haal zelfs een kleine kick uit het non-stop baantjes trekken. Maar dat zijn aanvullende sporten. Hardlopen