Herstgevoel

Was het tot nu toe nog dagelijks zevenentwintig graden en strakblauw aan mijn Franse kust, slaat plotsklaps het weer om. Het regent ineens tropische pijpestelen. Ik laat de warme spetters op mijn handen kletsen en wrijf het regenwater over mijn gezicht en armen uit. In een singing-in-the-rain stemming wandel ik naar huis. Als ik thuiskom trek ik een trui en dikke sokken aan. Niet dat het koud is, maar omdat ik plots zin heb in dat 'herfstgevoel'. Dat gevoel waardoor je feel-bad of feel-good televisie aanzet omdat je niet naar buiten kunt. Met mijn laptop voor me en een bak vers gepopte popcorn naast me zit ik op bed. Leve uitzendinggemist.nl. Voor mij heb ik een aflevering van ‘hello, goodbye’. Het verhaal gaat over een oma die op haar eenennegentigste terugkeert naar Suriname en voorgoed afscheid neemt van haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Het afscheid is een grote waterval aan tranen. Dan volgt een sentimenteel verhaal over een moeder die negen jaar lang haar kind niet heeft gezien of gesproken. Na vijf van dit soort levensverhalen heb ik alle emoties te pakken, van heel leuk tot heel verdrietig. Dat getik van de regen verveelt ineens. Zit ik hier met zweetvoeten van de dikke sokken. De avond breekt aan. Inmiddels is mijn werk af, de was gedaan, mijn kledingkast opnieuw ingeruimd, het huis aangeveegd. En nog steeds regent het. Ik ga slapen. Als ik morgen wakker word, is het vast weer een stralende dag. Ik vraag me nog wel af hoe het nu met dat Surinaamse omaatje zal zijn. Zal ze onder haar kokosboom zitten, te genieten, of..?