Mijn leven met Mozart

Gemiddeld lezen Nederlanders twaalf boeken per jaar. Omdat ik een passie voor woorden, teksten en verhalen heb, zou je misschien verwachten dat mijn gemiddelde hoger ligt. Maar dat is niet het geval. Ik ben niet zo een boekenwurm. Sterker; hoe méér bladzijdes een boek bevat, hoe mínder ik me uitgenodigd voel om het te lezen. Ik houd ook niet van bepaalde genres, als science fiction en thrillers. En een boek met taal- of constructiefouten of een moeilijke schrijfstijl, is voor mij al bij bladzijde twee einde verhaal. Het komt dus niet zo vaak voor dat ik een pareltje in handen heb. Maar van de week vond ik er weer één. Een lief, bescheiden boekje, met de titel: 'Mijn leven met Mozart'. Het is geschreven door Eric-Emmanuel Schmitt. Twee zinnen in de flaptekst raakten me meteen. De eerste zin luidt in afgekorte versie: 'hoe de klanken hem domweg hebben geleerd om gelukkig te zijn'. De tweede zin luidt: 'wederom excelleert Schmitt door zijn taal, waarmee hij in ogenschijnlijk eenvoudige bewoording diepgaande emoties en menselijke ervaringen zo weet te beschrijven dat ze voor iedere lezer invoelbaar zijn'. Het zit hem in de zuiverheid en de diepgang van deze twee zinnen, waardoor ik wist dat ik het boekje diezelfde avond uit ging lezen. In mijn kast ligt nóg een boekje dat de relatie tussen mens en muziek beschrijft en me vanaf het begin, al bij het zien van de afbeelding op de kaft, te pakken had. Het heeft de titel: 'Incendio'. Toen ik halverwege was, boog het verhaal helaas om naar een soort van thriller. Ik heb het opzij gelegd, met het idee dat ik misschien alsnog een poging ga wagen om het uit te lezen. In elk geval komt het erop neer dat het in 'mijn leven' niet vaak gebeurt dat boeken bij mij de hoogste toon raken. Maar áls het gebeurt, dan kan ik me compleet verliezen in het ritme ervan.