Zelfspot

Zelfspot is voor mij het vermogen om mezelf niet al te serieus te nemen en zelfs mijn gênantste momenten met een glimlach te omarmen. De mooiste voorbeelden krijg ik cadeau van mijn kinderen. Zij beheersen de kunst van de spiegel en houden me moeiteloos mijn eigen fratsen voor, of, nog beter, creëren nieuwe momenten waarop ik onbedoeld de hoofdrol speel. Zoals laatst in de auto, toen ze de muziek precies stopten op het moment dat ik vol overgave wilde inzetten. Wat mijn glorieuze ontlading had moeten worden, veranderde in een pijnlijke anticlimax. Mijn twee entertainers kwamen niet meer bij. Ze lieten zich bovendien niet stoppen, maar grepen hun kans om mij verder te grazen te nemen en enkele eerdere stommiteiten op te halen, die ze opsomden alsof ze een zorgvuldig bijgehouden lijstje voor zich hadden: ‘mama, weet je ook nog dat je de pasta liet overkoken, dat je de voordeur met je autosleutel wilde openen, dat je je telefoon zocht terwijl je hem in je hand had, dat je voor niets naar dat tien minuten-gesprek kwam omdat je die een week later had, dat je ons uitlegde waarom we onze vingers niet in die gaatjes van het stopcontact mochten steken…’. Achterin trokken mijn twee tieners tranen van het lachen. En ik? Ik kon alleen maar meegenieten van hun timing, hun humor en hun scherpzinnigheid. Als tweeling vormen ze een onafscheidelijk duo met een ingebouwde verdubbelaar: twee keer zoveel lol, twee keer zoveel grappen. Dit soort scènes beperkt zich trouwens niet tot autoritten; soms barst het spektakel ’s ochtends vroeg al los. Ik kan het hebben. Sterker nog, ik geniet ervan. Ik lach om hun spot, om de vrolijke chaos die ontstaat en om dat stemmetje dat hen terug fluistert: ‘houd het licht, maak plezier en leef je superkracht’.