Chill modus

Op zondagochtend plan ik tegenwoordig niks. De ochtend biedt ruimte voor een slow start; iets wat ik meer en meer kan waarderen, slash: gebruiken. Als vanzelf is er nu een zondagochtendritueel ontstaan. Dat begint met twee kids die aan mijn bed verschijnen om me een goedemorgen te wensen. Puber één loopt vervolgens door naar de woonkamer om te knutselen. Ze is bezig met een scrapbook project met als titel: 'ten things you need to know about me'. Die tien dingen gaan eígenlijk niet over háár, maar over haar favoriete band 'Stray Kids'. De band geeft deze zomer een show in Nederland én we hebben kaartjes. Puber twee blijft gezellig bij mij op bed hangen. Hij kletst en kletst, over van alles en nog wat. Na een minuut of tien eindigt hij met de vraag; 'wát mag ik doen?'. Meneer is uit op een goed voorstel; anders zal hij mijn slaapkamer niet verlaten. 'Een half uur lezen', bied ik aan. 'One Piece kijken', antwoordt hij. 'Een half uur lezen en een half uur One Piece kijken', zeg ik. 'Een half uur lezen en een uur One Piece kijken', reageert hij. 'Driekwartier lezen en anderhalf uur One Piece kijken en een kopje koffie op bed', is dan mijn offer. 'Nee, dan niet, dan ga ik niet lezen', zegt hij resoluut. We tikken deze ochtend af op drie kwartier lezen en anderhalf uur One Piece kijken. Gelukkig wil de dame mij wel een kopje koffie op bed brengen. En mijn laptop. Het geeft mij ruim twee uur om rustig mijn mail te checken en de dag op te starten. Iedereen is in zijn element. Hoe chill!