Slaaptekort

In dit eerste jaar na de geboorte van mijn tweeling wordt mijn nachtrust ernstig verstoord. Ik slaap twee tot vijf uur per nacht en mijn slaap wordt twee keer onderbroken omdat ik moet kolven en voeden. Ik raak dus nooit in een diepe slaap. Overdag volgen veertien intensieve uren van dubbele aandacht. In gevangenissen wordt continue ontwaken in combinatie met intensieve inspanning gebruikt als vorm van marteling. Nou wil ik het grootbrengen van mijn kids zeker niet als een martelgang benoemen. Maar ik kan beamen dat chronische vermoeidheid je lichaam in een continue overlevingsmodus stelt en je fysiek verzwakt. In de afgelopen winter pakte ik aardig wat griepjes op. Ziek of niet, het kolven en het moederschap gingen door. Mijn concentratie kreeg ook een knauw; als ik tegenwoordig niet direct mijn ideeën op mijn actielijstje noteer, dan herinner ik me ze twee minuten later al niet meer. Je zou me kunnen vragen of ik met de tussendoor slaapjes van de kids ook even op bed wil gaan liggen. Maar wanneer ze tegelijk slapen, kan ik in hetzelfde tempo als waarin ik met hen bezig ben, het huis weer op orde brengen. Als ze uiteindelijk 's avonds op bed liggen, moet ik nog werken. Of wil ik ontspannen. Soms strompel ik met lede ogen mijn bed in. Om weer slechts een paar uurtjes onderbroken nachtrust te kunnen genieten. Mijn opoffering zal worden beloond. Online word ik in allerlei artikelen bevestigd dat een nacht zonder vocht niet goed is voor baby's en dreumesen. En dat moederaandacht o zo belangrijk is voor de hechting en het gevoel van veiligheid in de rest van hun leven. Nog even en ze slapen hele nachten door. De eerste fase heb ik bijna overleefd.