Zilveren Brooks Adreline

Een half jaar geleden hoopte ik dat de nieuwe Brooks Adrenaline in het blauw zouden uitkomen. En, ze waren blauw, blij dat ik was. Vandaag stond ik te kwijlen toen ik de nieuwste opvolger zag: zilvergrijs van kleur, hoe stoer. Maar er volgde een traan van verdriet. Want ik ben al een maand geblesseerd. Eigenlijk al een half jaar. De blessure speelt telkens op en daarom zijn mijn blauwe Brooks nog steeds niet versleten genoeg om ze te vervangen voor nieuwe hardloopschoenen. Wat een leed, anders had ik nu die geweldige zilvergrijze gekocht. Van de week geloofde ik bijna de wielrenfietsenverkoper die me zei dat ik gewoon moet stoppen met hardlopen en meer moet gaan wielrennen. Oké, ik vind het lekker om wat afstanden op mijn wielrenfiets te maken. Ook het zwemmen heb ik sinds een paar weken opgepakt en ‘t is waar dat ik dat nooit weer was gaan doen als ik geen blessure had gehad. Ik haal zelfs een kleine kick uit het non-stop baantjes trekken. Maar dat zijn aanvullende sporten. Hardlopen is mijn basis, mijn ding, mijn kick, mijn ontspanning. Ik kon wel janken in die hardloopwinkel waar ik vandaag toch per ongeluk naar binnen stapte.