Mijn Nice #2

Het is alweer half december. Ik vier een klein feestje want ik ben nu een jaar in mijn mooie stad. De zon is nog warm. Het buitenleven gaat gewoon door. De pétanque banen zijn als altijd druk bezet en in de zee wordt nog gezwommen. We flaneren gewoon over de Prom en zitten op het strand of op het terras. Terwijl de bergtoppen landinwaarts vers besneeuwd zijn, weerkaatst de zonsondergang een prachtige knaloranje gloed over de zee en de stad. ‘s Avonds kruipt er een winterse gezelligheid de binnenstad in. Ik klets inmiddels in de rondte in mijn nieuwe taal. ‘M’en bati, sieu Nissart’ is wat de Nicoises zeggen. Daar bedoelen ze mee dat je je als inwoner van Nice niet druk moet maken. Ook als de drukkerij weken te laat de flyers aflevert, de post een maand onderweg is of je geen reactie krijgt op e-mailtjes. Nice heeft mij, als koningin van de ongeduld, geleerd dat geduld loont en dat je ondertussen net zo goed nog wat meer kunt genieten van de heerlijke omgeving. Als je geniet, dan straal je. En als je straalt, dan bereik je meer. Dat is wat Nice met mij doet. Leven met een glimlach. Iedere dag. Ja, ik ben nog steeds verliefd!